Ogród francuski
Nawet początkujący ogrodnicy znają styl, w jakim zaprojektowano ogrody francuskie. Uporządkowanie, jasność reguł, symetria, renesansowa estetyka – te wszystkie cechy nieodłącznie związane są z ogrodami projektowanymi w tym stylu. Poniżej można znaleźć zestaw reguł charakteryzujących te niezwykłe ogrody.
Jeden z teoretyków ogrodnictwa – Jacques Boyceau de La Barauderie, w XVII wieku napisał, że „główną przyczyną dla której ogród istnieje, jest estetyczna przyjemność, którą daje on widzowi”. Ogrody zaprojektowane w tym stylu odzwierciedlają także ducha epoki XVII-wiecznej Francji – z jej absolutyzmem i specyficznym pojęciem władzy. Idea natury w pełni kontrolowanej przez człowieka idealnie współgrała za duchem Francji Ludwików.
Zgodnie z zasadami nakreślonymi w kanonie ogród musiał spełniać kilka reguł:
- Rezydencja to centralny punkt ogrodu i jego najważniejsza część. Stąd nie powinno sadzić drzew i większych krzewów w pobliżu domu.
- W pobliżu rezydencji znajduje się taras pozwalający objąć ogród jednym spojrzeniem.
- Cechą charakterystyczną tego typu ogrodów jest symetria dwuboczna wzdłuż ścieżki głównej.
- Wzrost wszystkich roślin znajdujących się w ogrodzie jest ściśle kontrolowany, by oddać władzę sprawowaną przez człowieka nad światem natury. W ogrodzie francuskim dominują przystrzyżone drzewa i krzewy – na ogół w kształcie figur geometrycznych.
- Ścieżki wyznaczają osie symetrii i kształty w ogrodzie.
- Wszystkie zbiorniki wodne pełną niezwykle ważną rolę w ogrodzie – odbijając znajdujące się w ich pobliżu drzewa i krzewy sprawiają, że ogród wydaje się znacznie większy niż jest w rzeczywistości.
- Ogród jest ożywiany przez rzeźby przedstawiające na ogół postacie z mitologii podkreślające punkty istotne ze względów estetycznych.